در سال 1998، مرسدس بنز اولین سیستم خودروی ورود بدون کلید را معرفی کرد، اما برای در نظر گرفتن ریسک این دستگاه، آنها یک نسخه پشتیبان ساختند – کلیدی که از قضا در شکاف آن فرو رفته بود.
وابستگی پایدار ما به کلیدها همیشه مرتبط خواهد بود. همانطور که دی جی خالد، مربی زندگی اسنپ چت می گوید: “کلید این است که همه کلیدها را داشته باشید.
” اگر اینطور است، ما باید هر جاکلیدی دیواری سنتی را نیز داشته باشیم. مواردی که ما به ابزارهای مورد اعتماد خود متصل می کنیم، آنها را ایمن نگه می دارند، آنها را تزئین می کنند.
هر جا می رویم آنها را با خود می آوریم. هدف آنها بی نهایت است – از پوم پوم های تزئینی گرفته تا بطری بازکن های سوغاتی – جاکلیدی های ما می توانند به سادگی گنجینه های شخصی یا بسط مینیاتوری هویت ما باشند. پس روانشناسی در پس انتخاب ما چیست؟
، احتمالاً هیچ چیز وحشت‌آورتر از این نیست که متوجه شوید کلیدهای خود را گم کرده‌اید. اما به گفته فروید، ما این کار را عمدا انجام می دهیم.
ما اشیاء خود را “به دلیل انگیزه های پنهان اما قدرتمند” از دست می دهیم. در آسیب شناسی روانی زندگی روزمره ، او داستانی را در مورد مردی تعریف می کند که کلید ماشین خود را درست قبل از رفتن برای مراسمی که همسرش او را مجبور به شرکت در آن کرده بود گم کرده است.
فروید گفت: “چیزی به خاطر خودش فراموش می شود.” شاید این درست باشد، اما سعی کنید دفعه بعد که در اواسط جستجوی دیوانه وار هستید، آن را به خودتان بگویید.
در عوض، می‌توانید عمداً کلیدهایتان را همیشه در امان نگه دارید. با یک کارابین یا یک بند فلزی – هر نوع بست انتخابی شما – تنها راه گم شدن کلیدهای شما این است که انجام دهید.
در این تصویر برجسته شده است: دسته کلید Loewe .
نماد شناسی احساسی سال گذشته، تام براون داچشوند مینیاتوری با موهای سیمی خود، هکتور، را به عنوان بهترین دوست و موزه خود معرفی کرد.
